Konie andaluzyjskie są bardzo dobrymi końmi wierzchowymi. Przez swoją budowę mają szczególne predyspozycje do klasycznej szkoły jazdy, ale często nie radzą sobie w konkurencji z innymi rasami według zasad dzisiejszego ujeżdżenia. Przez swoją sylwetkę wpisaną w kwadrat łatwo się uczą figur tak trudnych jak piruety, pasaż i piaff, które u nich właśnie są bardzo bliskie ideału, ale dużym wyzwaniem są dla nich chody wyciągnięte i ruchy wymagające zgięcia, np. ciągi. Także sposób ruchu andaluzów nie odpowiada współczesnym gustom - ich kłus jest niezbyt obszerny, za to z wysoką akcją. W Hiszpanii ceni się też u tych koni bilardowanie - wyrzucanie przy ruchu nóg na zewnątrz. Hiszpanie uważają, że wygląda to atrakcyjnie, ale w innych regionach i na konkursach jest to uważane za wadę(w dodatku zwiększającą ryzyko kontuzji). Zdarzają się jednak PRE będące w stanie się wybić w ujeżdżeniu, np. siwy Fuego XII, który porwał publiczność swoim olśniewającym występem na World Equestraian Games w 2010 r.

Konie te raczej nie mają szczególnych predyspozycji do skoków, nie są też używane do wyścigów ani konkurencji westernowych. W Hiszpanii można spotkać je właściwie wszędzie. Są niezbędną częścią parad odbywających się z okazji hiszpańskich świąt narodowych i regionalnych. Występują w korridzie, służą w policji, pomagają pasterzom pilnować stad byków i koni. Są wykorzystywane w tradycyjnym stylu jazdy doma vaquera oraz pokazach związanych z klasycznym ujeżdżeniem. Z racji swojego pięknego wyglądu i inteligencji mogą występować w cyrku, filmach, reklamach, a nawet, jak się okaząło, w teledyskach. Są to też wspaniałe konie do towarzystwa i rekreacji.